ვეფხისტყაოსანი
შოთა რუსთველი
რომელმან შექმნა სამყარო ძალითა მით ძლიერითა,
ზეგარდმო არსნი სულითა ყვნა ზეცით მონაბერითა,
ჩვენ, კაცთა, მოგვცა ქვეყანა, გვაქვს უთვალავი ფერითა,
მისგან არს ყოვლი ხელმწიფე სახითა მის მიერითა.
ჰე ღმერთო ერთო, შენ შეჰქმენ სახე ყოვლისა ტანისა,
შენ დამიფარე, ძლევა მეც დათრგუნვად მე სატანისა,
მომეც მიჯნურთა სურვილი, სიკვდიმდე გასატანისა,
ცოდვათა შემსუბუქება, მუნ თანა წასატანისა.
ვის შვენის, ლომსა, ხმარება შუბისა, ფარ-შიმშერისა, –
მეფისა მზის თამარისა, ღაწვ-ბალახშ, თმა -გიშერისა,
მას, არა ვიცი, შევჰკადრო შესხმა ხოტბისა, შერისა?
მისთა მჭვრეტელთა ყანდისა მირთმა ხამს, მართ მიშერისა.
თამარს ვაქებდეთ მეფესა სისხლისა ცრემლდათხეული,
ვთქვენი ქებანი ვისნი მე არავად გამორჩეული.
მელნად ვიხმარე გიშრის ტბა კალმად მე ნა რხეული,
ვინცა ისმინოს, დაესვას ლახვარი გულსა ხეული.
DER RECKE IM TIGERFELL
Schota Rusthaweli
Der den Weltenbau erschaffen, groß in grenzenlosem Walten,
ließ aus hohem Himmels-Odem alles Leben sich entfalten,
und er gab uns Menschen diesen Erdkreis bunter Vielgestalten,
wo die Antlitze der Fürsten ihm als eignes Abbild galten.
Du, all-einziger Herr und Bildner, formst der Körper Urgestalt.
Gegen den Versuch des Bösen Schütz mich, leih mir Kraft und Halt!
Gib mir bis ans Lebensende liebesfeurige Gewalt,
mindre du die Last der Sünden, die mit mir ins Jenseits wallt!
Jenen Löwen, der so ruhmvoll trägt Thamarens Speer und Schwert,
Schild der Fürstin, die ihr Antlitz sonnenschön uns zugekehrt,
bin ich ihn zu rühmen würdig, bin ich ihn zu preisen wert?
Selig, wer des Helden Zauber, seines Anblicks Huld erfährt!
Laßt Thamaren mich, die Fürstin, blut- und tränenschwer besingen!
Preisgesänge, streng erlesne, ließ ich einst schon für sie klingen,
für den Rohrstift mußte Tinte dem Achatsee schwarz entspringen.
Wer mein Lied vernimmt, dem soll es wie ein Speer ins Herze dringen.